In dit derde deel van de roadtrip van Luc en Carlijne door Noord-Spanje lees je over winterse verrassingen en onverwachte bestemmingen. Het is improviseren onderweg, maar dat maakt het reizen avontuurlijk en het is nooit saai. In deze blog reizen ze de bergen in, valt er sneeuw en staan ze met hun camperbusje op de meest betoverende plekjes.
De bergen in
De wekker gaat om 7.30 uur. Vandaag wordt het een mooie, waarschijnlijk droge en redelijk zonnige dag. Een goed moment om naar grote hoogte te stijgen, 1900 meter om precies te zijn. Daarvoor moeten we wel een stukje rijden (2 uur) en ook daarna is het nog best een eindje (ook weer 2 uur) om op een camperplek te kunnen komen die ‘abierto’ is. Heel veel mogelijkheden zijn er niet in deze tijd van het jaar. We vertrekken mooi op tijd en rijden over de kronkelende wegen door de bergen en heuvels naar Fuente Dé, voor een bergwandeling door de Picos de Europa. Het is een schitterende route en het opkomende zonnetje maakt het extra bijzonder. Die groene kleuren en de schattige gekleurde huisjes overal… het is een sprookje!
Aangekomen in Fuente Dé, begeven we ons op de grens van Cantabrië en weer een nieuwe Spaanse regio: Castilië en León. Het is makkelijk parkeren bij de ingang van de kabelbaan. De gondel brengt ons hoger en hoger. Boven aangekomen weten we niet waar we moeten kijken. Het uitzicht is overweldigend. Dit zijn de Picos de Europa!
Tegelijk waait er een onaangename, gure wind en is het ijzig koud. Hier zijn we op gekleed, gelukkig. Vanaf hier wandelen we naar beneden. Het is grotendeels afdalen, maar aan het einde van de tocht zitten toch nog wat gemene steile heuveltjes en moeten we ons door enorme modderplassen zien te verplaatsen. We zijn blij als we weer terug zijn. De beentjes hebben hard gewerkt en we zijn weer 14 km en 300 hoogtemeters verder. Wat een spectaculaire omgeving, weer een hoogtepuntje erbij.
Slapen onder de pieken van de Picos
Net voordat het écht donker wordt, rijden we de camperplaats op in Posada de Valdeón. Ook deze rit gaf weer prachtige uitzichten, we reden onder andere via het pittoreske bergdorpje Potes en over de pas Puerto de San Glorio (1609 meter). Er komt geen mens aan te pas om toegang te krijgen tot de camperplaats. Alles is geautomatiseerd. Deze plek is dan ook gloednieuw en ziet er goed onderhouden uit. Voor een toiletbezoek en douche kunnen we terecht in de faciliteiten van de sporthal. Het is erg goed geregeld voor slechts €15,- voor 1 nacht. Allemaal heel fijn, maar wat toch wel het fijnste is: de ligging van deze plek: we staan zo’n beetje naast de pieken van de Picos! Het is echt een fantastisch gezicht… we zien dat het sneeuwt op de toppen, want ze worden steeds witter. Zouden we morgen wakker worden in een witte wereld?
Na een heerlijke stille nacht en nog helemaal voldaan en enthousiast van de supermooie dag van gisteren, zijn we allebei nogal nieuwsgierig naar hoe het eruit ziet als we de schuifdeur openen. En, ja hoor, de Picos pieken zitten verstopt in wolken vol sneeuw en bij ons in het dal vallen er natte sneeuwvlokken die een beetje blijven liggen. Dat belooft wat voor ons ritje door de bergen straks.
Lekker warm aangekleed, alles ingepakt, stappen we nog even uit in het dorp voor een koffie en lopen nog een rondje. Het is uitgestorven in het dorp, in het cafeetje zit een handjevol mensen. Dit dorp moet in het hoogseizoen druk bezocht zijn. Het is een geweldige plek en uitvalsbasis om te wandelen en voor het beoefenen van allerlei berg -en andere buitensporten.
Een uitstapje naar de Asturische kust
Al vrij snel rijden we omhoog een adembenemende witte wereld in! Magisch! Natuurlijk stappen we even uit voor wat foto’s, we zien paarden langs de weg grazen, er staan koeien op de weg, er springen herten over de weg de bergen in… het is bizar. We zijn in een Spaanse winterwonderland beland!
Het is prachtig, maar we lopen wel tegen wat logistieke uitdagingen aan. De wegen zijn hier en daar slecht begaanbaar. Het rijden door de bergen gaat niet per se heel vlot, gelukkig is het nog vroeg. We bellen wat rond naar campings, de meeste liggen best nog wel een eind verderop. Niet helemaal volgens plan, besluiten we richting de kust te rijden. Het wordt Ribadesella aan de Asturische kust. Exact: weer een nieuwe regio! We rijden via Playa Fluvial Olla De San Vicente en Cangas de Onís, waar we eens eerder zijn geweest om een bezoek te brengen aan het bedevaartsoord Covadonga. Dit keer rijden we verder. De rit duurt al met al veel langer, maar als we eenmaal de bergen uit zijn en onder de sneeuwgrens rijden, gaat het voorspoedig. Op de kleine camperplaats, wederom gevonden via Park4night, is nog voldoende plek. Ineens zijn we weer in de bewoonde wereld, zonder sneeuw en wat een indrukwekkende rit hebben we achter de rug. Dit smaakt stiekem wel naar meer. We wandelen richting het dorp, over de promenade die langs het strand van Santa Marina loopt. Ook hier is het uitgestorven. In een uitnodigend barretje, genieten we van een glas traditionele cider en bedenken een nieuw plan. Dat is terug het binnenland in naar Somiedo Natural Park.
Nieuw plan: Vegacervera
Onze reisgids liegt er niet om, Somiedo Natuurpark is dé plek waar je geweest moet zijn. Het is onder andere leefgebied van de Cantabrische bruine beer en dat lijkt ons wel wat om die te spotten. Onze keuze valt op een camperplaats in het natuurpark. Als snel rijden we weer door een wit landschap. Hier en daar zijn de sneeuwschuivers gestopt met schuiven. We checken de weerverwachting en lezen dat er nog een dik pak sneeuw verwacht wordt. Al gauw blijkt onze bestemming niet goed bereikbaar te zijn. Hmm, dat is jammer. Het is in deze tijd van het jaar aardig improviseren. Omdat onze huishoud-accu niet goed werkt, zijn we afhankelijk van stroom en dus gaan we naarstig op zoek naar een plekje waar we dat kunnen vinden. Na een aantal telefoontjes zijn we gelukkig van harte welkom in Vegacervera. Nog wel twee uren rijden en door de bergen. Luc rijdt alsof hij dagelijks door sneeuw en over bergen manoeuvreert en geniet er zichtbaar van. Ik vind het was spannender, maar dat ligt uiteraard niet aan Luc, meer aan de omstandigheden. Alle weggebruikers rijden voorzichtig, dus dat stelt gerust . Het laatste deel van de route naar de camping is overigens weer bizar mooi. We rijden over een smalle weg door een hoge klif en over bruggetjes. Wat een entree! Gelukkig, we zijn er.
De jongen van camping ‘Hoces de Vegacervera’ begroet ons enthousiast. In ons toch wel gebrekkige Spaans en zijn nauwelijks aanwezige beheersing van de Engelse taal, communiceren we een beetje via Google translate en is ons duidelijk hoe en wat. We kunnen gewoon komen eten in de taverna en we kunnen hem altijd bellen als er iets is. We installeren ons en zien dat we de enige campinggasten zijn. Vrij snel gaan we op een warme maaltijd af, want we zijn best hongerig geworden van deze dag. En, nee koken, daar hebben we nu geen zin meer in. Als wij weer buiten komen, lopen we een witte camping op. Ook hier sneeuwt het aardig door, zoals voorspeld.
Het is geen verrassing, de volgende dag is alles helemaal wit. Met moeite krijgen we onze schuifdeur open. We besluiten een nachtje extra te blijven en maken een winterwandeling. Wat een geweldige, onverwachte bestemming. Na onze wandeling schuiven we aan voor een 3-gangen menu del dia en hoeven de rest van de middag en avond niet meer te eten. Heerlijke, voedzame traditionele Spaanse kost. Het personeel is trouwens zo leuk en vriendelijk, je zou toch bijna niet meer weg willen hier. Toch gaan we er morgen weer van tussen. We nemen eerst nog even die warme douche. Ons kacheltje staat non-stop aan en het is behaaglijk in onze camper. Nieuwsgierig lezen we ons verder in over Galicië, voor ons een nieuwe regio om te ontdekken. In het laatste deel van deze blogreeks nemen we je mee langs de ruige kust, door het binnenland en eindigen in de bijzondere stad Santiago de Compostella.
